Grote Hoop / Berg

Proposition 1: Reanimation (solo door Miet Warlop)

Proposition 2: Reconstruction (solo door Miet Warlop, bijgestaan door een getuige)

Misschien heb je het wel eens meegemaakt toen je thuiskwam na een verschrikkelijke dag: torenhoge stapels ongewassen kopjes en borden versierd met stalen waterspuwers – vorken, lepels en messen – die een formidabele keukenrommelkathedraal vormden. Deze verzameling materie veroorzaakte een plotselinge angst. Een innerlijke schemerzone opende zich, gevuld met een triest gevoel van onheil vermengd met de hoop dat dingen anders konden of dat uiteindelijk zouden worden. “Hoe is het zover gekomen?” vroeg je jezelf af.

In Big Heap/Mountain stelt Miet Warlop een bepaalde vorm van ballistiek en forensisch onderzoek voor om deze vraag te beantwoorden. Ze tast de grenzen af van onze verbeelding met een klein arsenaal aan alledaagse voorwerpen en confronteert ons met de mate waarin we voortdurend overtuigingen fabriceren in onze worsteling met de werkelijkheid. Haar antwoord zou kunnen zijn “we kunnen er gewoon niets aan doen”. Dat vindt ze niet alleen grappig maar ook groots en prachtig.

De eerste proposition, of voorstelling, Reanimation duurt 40 minuten en is een slow-motion herhaling van een moordscène van zestig seconden. Een opeenvolging van zorgvuldige handelingen zorgt ervoor dat de vlakke personages – die alleen uit kleding bestaan – tot leven komen en een zintuiglijke wereld van gearticuleerde emoties overbrengen. Terwijl het drama zich ontvouwt, volstaan minimale aanpassingen om de spanning op te voeren totdat het onherroepelijke is gebeurd.

De performer brengt de “ingebeelde anderen” in het eerste voorstel in gevaar door de delicate procedure van de autopsie van een misdaadgebeurtenis. In de tweede voorstelling Reconstructie is het de performer die alle risico’s neemt in een hindernisrace waarvan het tempo razend snel oploopt. In deze voorstelling bouwen opeenvolgende acties – mislukt of succesvol – een opeenvolging van symbolisch geladen scènes op en vernietigen deze ook weer.

Beide voorstellingen hebben geen religieuze neiging – er ligt geen theorie of wereldbeeld aan de grondslag. Het zijn rituelen in de zuiverste zin van het woord die ervaringen en herinneringen grondig structureren door alleen de eenvoudigste objecten te gebruiken om een bepaalde vorm van vrede te bereiken. De voorstellingen zijn niet gericht op het vinden van een conclusie – dat zou weer het vertellen van verhalen zijn – maar op iets heel anders, een mystiek bewustzijn misschien. (Pierre De Gelder)